Aby otrzymać informacje szukane w sieci Internet, nasza przeglądarka musi wiedzieć z jakiego miejsca ma pobrać interesujące nas informacje oraz w jaki sposób ma porozumieć się z serwerem, na którym znajduje się dany dokument.
      Obecnie został przyjęty standard adresowania dokumentów noszący nazwę URL (Uniform Resourse Locator). Powstał on w celu ujednolicenia sposobu adresowania wszystkich zasobów sieci Internet. URL używany jest wyłącznie do zapisu informacji, która umożliwi odnalezienia interesującego Nas dokumentu.
      Praktycznie identyfikator URL należy traktować jako specyficzny adres sieciowy. Adres ten nie odnosi się jednak do komputera głównego ale do obiektu, znajdującego się na danym serwerze. URL zawiera również informacje w jaki sposób zostanie zrealizowany dostęp do poszukiwanego obiektu.
      Specyfikacja identyfikatora URL została opisana w dokumencie RFC numer 1738 zatytułowanym "Uniform Resource Locators (URL)" napisanym przez Bernersa-Lee, Masintera i McCahilla w 1994 roku. W tymże dokumencie realizacje dostępu do obiektu nazywa się - schematem. W wielu przypadkach sposób dostępu można utożsamić z protokołem.
      Podstawowa składnia schematu URL jest stosunkowo prosta i składa się ona z dwóch części: pierwsza z nich - schemat, zawiera nazwę protokołu umożliwiającego dostęp do danego obiektu, natomiast druga część - specyfikacja schematu, zawiera informacje związane z danym schematem, takie jak nazwa oraz miejsce danego obiektu.

      Więcej informacji na temat adresowania dokumentów za pomocą identyfikatora URL, można znaleźć w dokumencie RFC numer 1738 zatytułowanym: "Uniform Resource Locators (URL)".

Tag realizujący powiązania informacji tak zwane hiperlinki lub linki. Tag <A> (ang. anchor - kotwica) jest esencją HTML. Zaznacza wybrany fragment tekstu lub obiekt jako hiperodwołanie (hiperlink) do innego dokumentu, który ma być powiązany z danym dokumentem HTML. Tag można podzielić na dwa rodzaje: odwołanie źródłowe, które zaznacza tekst lub obiekt tworzący odwołanie oraz odwołanie docelowe, które jest miejscem do którego tworzymy hiperodwołanie. Tag posiada kilka parametrów ale najczęściej stosowane są dwa: HREF i NAME. Tag występuje zawsze z którymś z niżej przedstawionych parametrów:

• HREF="URL" - parametr określa miejsce do którego się odwołujemy, dopuszcza się adresowanie względne i bezwzględne dokumentów, parametr przyjmuje następujące wartości:

  #etykieta - wartość określa odwołanie do obiektu o nazwie "etykieta", zdefiniowanego w bieżącym dokumencie HTML, pod warunkiem, że jest on w nim zdefiniowana

  plik - wartość określa adres lub ścieżkę dostępu do zbioru, do którego tworzymy hiperodwołanie, gdy nie podamy nazwy zbioru domyślnie zostanie załadowany zbiór index.html, jeśli taki istnieje

  plik#etykieta - wartość określa adres lub ścieżke dostępu do zbioru, do którego chcemy się odwołać oraz ustawienie dokumentu na obiekcie o nazwie "etykieta", pod warunkiem, że jest ona zdefiniowana w tym dokumencie

• NAME="etykieta" - parametr, który pozwala oznaczyć dany obiekt w dokumencie HTML o nazwie "etykieta"
• REL="relacja" - parametr określa relację pomiędzy hiperodwołaniem znajdującym się w dokumencie a miejscem jego skoku
• REV="relacja" - parametr określa relację odwrotną do określonej przez parametr REL
• TITLE="tytuł" - parametr opisuje obiekt wskazywany przez parametr HREF i jest podawany jedynie w celach informacyjnych
• TARGET="nazwa" - parametr jest stosowany przy tworzeniu dokumentów dzielonych, tak zwanych ramek, pozwala na załadowanie danego dokumentu określonego przez parametr HREF do ramki o "nazwie" zdefiniowanej w tagu <FRAME>, parametr ten przyjmuje również predefiniowane wartości:

  _blank - wartość ta spowoduje, że dany dokument będzie załadowany do nowego okna bez nazwy

  _self - wartość ta spowoduje, że dany dokument będzie załadowany do właśnie aktywnego okna

  _parent - wartość ta spowoduje, że dany dokument będzie załadowany do okna na wyższym poziomie zagnieżdżenia, stosuje się przy zagnieżdżaniu ramek

  _top - wartość ta spowoduje, że dany dokument będzie załadowany w cały obszar roboczy przeglądarki